سفارش تبلیغ
صبا ویژن
کاش دلتنگی را نام کوچکی بود تا به جان می خواندمش.................
عجب زمونه ای شده ها - رایحه خوش
 RSS 
خانه
ایمیل
شناسنامه
مدیریت وبلاگ
کل بازدید : 97258
بازدید امروز : 92
........... درباره خودم ...........
عجب زمونه ای شده ها - رایحه خوش
........... لوگوی خودم ...........
عجب زمونه ای شده ها - رایحه خوش
..........حضور و غیاب ..........
یــــاهـو
.......جستجوی در وبلاگ .......

........... دوستان من ...........
پژواک دل
ناقوس مستان
عاشق بی معشوق
اشک غم
دوستان
تنهای تنها

............. اشتراک.............
 
............آوای آشنا............

............. بایگانی.............
زمستان 1385
پاییز 1385
تابستان 1385

 
  • عجب زمونه ای شده ها

  • نویسنده : مهم نیست:: 85/11/5:: 3:2 عصر

    عجب دوره و زمونه ای شده ها٬ نه ؟

    زمونه ای که توش همه جور آدم با تصاویر عجیب

     و متفاوت راه دید مارو میبندن.

    یکی تصویر زیبایی داره و دلت رو میبره٬ اما...اما

     وقتی به خودت میای میبینی

     هر چی داشتی و نداشتی اعم از مادی و

    معنوی همه رو به تاراج برده

     و یه جا یه گوشه داره از حماقت تو شعر نو میسراید که:

     هان ای فلانی!

               عجب همرنگ مایی.

                                 عجب سرخ و سپیدی،

    چه قدر زرد و سیاهی

    عجب تاراج کردم

                     تو را هرچه بها داشت

                                    عجب رفتار کردم

                                               تو را  آنچه سزا داشت

    چه حالی و چه بزمی و چه بوی جانفزایی

    چه رندی و چه خنگی و چه گند بیصدایی

    ازین بهتر چه خواهم، که اینگونه تباهی

    ازین بهتر مگر هست، که آسان کردمت پست !!!!!!!!!!!!

    عجب زمونه ای شده!

    یکی تصویر زشتی داره. اونقد زشت که با دلی آروم و قلبی مطمئن با پاهای خوشگل

    و مامانی و قشنگت خوب لهش میکنی و بعد  میفهمی

     که ای دل غافل این عجب آدم ماهی بو د و ما نمیدونستیم

    و واسه اینکه خودتو از عذاب وجدان خلاص کنی میگی:

     وا من که کاری نکردم. میخواست نره زیر پام. اونوقت اون بدبخت

     که همین چند لحظه پیش با کاردک از کف زمین جداش کردن با یه نسیم ملایم از زمین برای همیشه

    جدا میشه و میره هر جا که باد بره... میره اون بالا ها.... میره به آسمونا میره و میره و زیر لب میگه:

    هان ای فلانی!

               چه پر رنگ و ریایی.

                                     چه بیرحمی، چه بی قلبی ،

     عجب از جنس سنگی

    مرا هرگز ندیدی

                        تو آنگونه که بودم

                                    مرا تدبیر کردی

                                                  از آن تصویر که هستم.

    نفهمیدی چه رنجی من کشیدم

                                       ندیدی قطره هایی که چکیدن

    الهی عاقبت روزی بیاید... مرا دریابی آنگونه که بودم!

    عجب زمونه ای شده!

    کی میگه ما تو خوب زمونه ای هستیم؟

    دلیل بیاره!

    یه دلیل بیاره که ما آدم ها خیلی نه، یه ذره خوبیم.

    یه دلیل بیاره که قلب یه نفر پاک مونده هنوز... عطر گلای بهشت روش مونده هنوز.

    کی میگه کلیشه شده این حرفا

    کی میگه تکراری شده این حرفا

    دلیل بیاره!

    این حرفا ناله نیست ، این حرفا گلشعر نیست

    این حرفا ازون حرفایی که اگه 24 ساعت شبانه روز

    و هفت روز هفته و 30 روز ماه و 12 ماه

     سال هم بگی بازم تازه است.

     چون همیشه یه دلی هست که به ریش این و اون میخنده ،

     چون همیشه یه دلی هست

     که زیر پا له بشه. تازه فقط که این نیست! این که گفتم

     فقط شرح 1 از هزار بود!

    این حرفا درد! این حرفا رنج! این حرفا زهر! اما

     حقیقت...حقیقت محض!

    یه حقیقت که هممون خوب میدونیم ، اما تلاش شایان تقدیری میکنیم

     که نادیده بگیریمش.

    اما تا کی؟ ها ؟ تا کی؟ چند هزار سال برای

     خواب چهار فصل ما کافیه؟

    یعنی کی زمان بیداری فرا میرسه؟ فکر میکنی

    به عمر منو تو قد بده ؟

    عجب زمونه ای شده!

     

    دوستان خوبم. امیدوارم که خسته نشده باشید. راستش امروز خواستم

     یه ذره باهاتون دردو دل کنم اما انگار حرفام به درازا کشید

    به هرحال من آماده شنیدن

    یا درواقع خواندن ناسزا های شما هستم

    با آرزوی موفقیت و ابرهای پرباران برای شما

    یا حق


    نظرات شما ()